zaman ve leke

  Günümün çoğu çocuğumun gününü organize etmekle geçiyor. Aradaki ufak boşluklarda, örneğin tuvalet seanslarında kafama takılan bir kelime veya bir ismi Google'lıyor   veya bir arkadaşımla whatsapp   üzerinden üç beş öförik cümleli sohbet gerçekleştirebiliyorum. Ya da mutfakta diğer öğün için gerekli malzemeleri hazırlarken geceden bıraktığım bulaşıkları (çünkü çocuk uyuduğunda bir film açmayı veya aylak takılmayı istiyorum) temizlerken sevdiğim müzikleri dinliyorum. Çok çocuklu anneler için durum daha da karmaşıktır eminim ancak eğer hiç değil bir çocuğunuz var ve yardım almıyorsanız gün içinde sürdürdüğünüz zihinsel mesai tarla süren bir hayvanınki kadar yorucudur, ve daha fazlası belki, bunu bilemiyorum. Bedeniniz çok yorulmamış olsa bile zihin karışıklığı bu eksiği fazlasıyla kapatır. Gözümü açtığımda çocuğumu uyanmış ve telefona sarılmış bulurum. Bunu minimuma indirmek için en kısa sürede hiç oyalanmadan kahvaltı hazırlamaya başlarım. O esnada bir iş gelirse onu da a...

  2019 yılına ait Tayland yapımı bir film olan Happy Old Year , minimalizm ekseninde ilerleyen bir film gibi görünse de eşyaya olan bağlılığımız ve bunun sebepleriyle ilgili oldukça açık ve kişisel fikirler veriyor.   Hikayenin ana karakteri Jean ( Chutimon Chuencharoensukying ), yıllardır kardeşi ve annesiyle birlikte yaşadığı evde kendisine yeni bir düzen kurmak ister. Bir iş görüşmesi sonucunda daha da hız alan minimalizm tutkusu onu evinde kullanmadığı tüm eşyaları koca büyük poşetlere doldurarak atmaya iter. Açılacak alanı ofis olarak kullanmak niyetindedir ancak evdeki fazlalıkları atmak konusunda annesini ikna etmek için giriştiği çaba onu hafızasının ulaşılmayacak alanlarına ittiği gerçeklerle yüzleştirecek ve süreç oldukça yorucu ilerleyecektir. Mesele basitçe evdeki fazlalıklardan kurtulma meselesi midir?   Öyle olsaydı annesiyle ve geçmişiyle çatışma içerisine girmeyecekti. Bir anda beliren her şeyi atıp uzaklaştırma fikri nereden gelmektedir? Jean, hikayenin...