Köken aile ve başka şeyler (yalnızca iki kişiye)

 

Ailelerimiz gerizekalılar olduğumuzu düşünüyor. Mutlaka bir alışverişte fazla para ödediğimizi, pazardaki meyvenin iyisini seçemediğimizi, bir tartışma esnasında haklıyken kısık sesliler olduğumuzu, yanlış eş seçimi yaptığımızı, yedek parçalardan anlamadığımızı, hep aldatılmaktan onların 'destek' leriyle falan kurtulduğumuzu. Kim bilir habersiz ne çok aldatıldığımızı, aptalca hala bunu farketmediğimizi. İyi yaşam için 'hakkımız' olanı, hayattan  söke söke koparıp alamayan korkaklar olduğumuzu düşünüyor. 

Göz göre göre tarafımızdan aldatılıyorlar. Gündelikler ve çepeçevre bizi kuşatan sığlığın hemen yanı başında kendi halatlarımızla görünmez bir salıncak kurmuşuz. Bir başka göğe doğru tırmanıp, bir başka yere doğru geriye uzanan ayaklarımız çamura ve rüzgara değen bir esenlik içinde. Kimse bizi tanımıyor burada. Kendi gündelik hazlarımızın sıkıcı döngüsünde sonsuz kere can sıkıntısına düşüp sonsuz kere iyileşiyor, gülüyor ve bir takım çıkarımlarda bulunuyoruz. Kahveyi sen daha güzel demliyorsun diyorum sevgilime; bu odanın lambası gereğinden fazla aydınlatıyor veya başka bir şey diyorum. Mesela şey diyorum. Kahvaltıda kızarmış ekmeğe tereyağı süreriz. Patates ve art niyet bana biraz dokunuyor. Bir gün kısmet olursa bir gün, paramız ve akıl sağlığımız aynı anda denk gelirse birbirlerine, Van'a, Mardin'e Antep'e falan gideriz. 

Anlamadığımız bazı meseleler var. Balkonda oturarak çözemeyeceğimiz ve zaten çözmek de istemeyeceğimiz  bir dünyaları var onların. Uzaklaşırız. Uzak akrabalardan biriyle telefonda konuşurken sevinç çığlıkları atarak kahkaha boşalması yaşayan babamın bize gelince kararan anlayışsız yüzünü cezalandırırcasına alay ediyorum onunla. Ciddiyetini ciddiye almayarak  itibarsızlaştırıyorum. Düpedüz gerizekalılar olduğumuzu düşünüyorlar. Düpedüz içeri sokmuyoruz onları, düpedüz soğuk davranıyoruz, kışkırtılmış bilinçdışlarımızla öfkeli bir üzüntüye sürüklüyoruz. Bazı odaları kilitliyoruz, yaramazlık yapıyoruz, şüphe çekiyor ve kayıtsız kalıyoruz.