Hayat başladı. Silikon kulak tıkaçları gece son derece kulak içi kaşıntıya yol açtığı için onlarla güzel bir uyku çekemeyince çıkarıp yastığın altına tıkıştırdım. Bu bir uyku arasıydı. Genzim de fena halde kaşınıyordu buna rağmen debelenip uyumaya çalıştım ve uyudum da. 7.30’da alarm çalmadan önce bitişik herhangi bir evdeki muhabbet kuşunun tatlı tınlayan ötüşüyle uyandım. Emin ol bu kuş benim evimin içinde olsaydı ötüşü tatlı gelmek şöyle dursun bezdirici bir etkiye sahip olabilirdi. Bilirsin muhabbet kuşları sabahın erken saatlerinde epey çirkin çığırır. Onun sesi ancak “belirli” bir mesafeden geldiğinde güzeldir.
Sayfaya tarih atarken bugünün 11 Eylül olduğunu fark ettim. Tarihte bir dönüm noktası. Dünya evine girdiğimiz gün. Bu da ne demek? Bu dünya evi başka dünya evi; ölüm dışında çıkışları da olan. Neden dünya evi demişler? Dünya evine girmek doğmak gibi. Sonra bunun bir de emeklemesi, yürümeyi; kendi ayakların üzerinde durmayı öğrenmesi var. Ama bu dünya evinde doğumdan sonraki süreçten farklı olarak dört ayak üzerinde durmayı öğrenmen gerek. Hayvanlardakine benzer yüzü yere paralel vaziyette önde ve arkada bulunan ikişer ayak gibi değil. Yan yana ikişer ayaktan dört ayaklı olmayı öğrenmek. İşte bunu hafife almak bir bilgenin yeni yetmeye karşı sergilediği “heyhat” tebessümünü hak ediyor.
Yan yana ikişer ayaktan dört ayaklı olarak yürümeyi öğreneceksin bir kere, boru mu?! Sonra birbirine denk gelen uzuvlar al gülüm ver gülüm bir alışverişe tutuşacak. Kimi zaman veya sıklıkla da denk gelmeyecek. Sorun şu ki her zaman ve her “dünya evi”nde dört ayakla yürümeyi öğrenmek doğumdan sonra iki ayakla yürümeyi öğrenmek gibi kesin bir sonuç değil. Her dünya evinde dört ayakla yürüyebilmenin garantisi yok. Allah vere ki öğrendin. Yoksa, yandı gülüm keten helva.
Denkleme bir zaman sonucunda, sıklıkla ve bazen bir başka iki ayak daha girecek, etti mi sana altı ayak. (Bazense sekiz ve on. Hala ne kadar ayak birleşirse o kadar iyi olduğuna inananlar var.)
En az 7 yıl da altı ayak üzerinde durmayı öğrenmek zorundasın. Sekiz veya on, her neyse. Bu ayaklar bir zaman sonra doğal bir süreç içinde dünya evini “dünya evi” yapan ilk dört ayaktan ayrılıp bağımsızlaşıyorlar. Ne gurur verici değil mi? Ya dünya evini dünya evi yapan (kiminin evi derme çatma olur, kimininki depreme dayanıksız, olur da olur) iki çift ayak birlikte dik durmayı başaramadığında? Yan yana yürümeye alışamadığında? Bu dört ayağın tekrar birer çift olarak ayrı yürümeyi göze alması, evde ortaya çıkan bir, iki veya üç çift ayağın bağımsızlaşması kadar gurur verici gelmiyor değil mi? Yine de bir çift yürümeye bir çift durmaya diretirken dört ayağın tekinin bile istediği olmuyorsa, bu dünya evinin dağılması sürekli düşmekler ve sürtüşmeklerden yeğdir.
Ma dünya evine girdik diye ölene kadar çıkmayak?
Yazının kendini böyle sürdüreceğini tahmin edememiştim, zannediyorum ki 11 Eylül kalemi aldı ve burada bıraktı. New York’ta bir çift olan ikiz kuleler tarihte bugün saldırıya uğramış ve ikisi de çökmüştü ( 11 Eylül 2001), yine tarihte bugün; bu günlerde tekrar birer çift olma sancısı çeken ve fakat birbirinden henüz kopamamış dört ayak dünya evine girmişti.
Lavı sönmüş kibrit çöpleri gibi annemin bacakları bir anneler gününün en iştahlı yerinde laçka iki reklam arası önümde sallanıyor Kokuşmuş bir parçası gibi kenara atılmışsam da ona hergün hediye ona kendimi verdim Yüzüm buruşmuş bir gazete kağıdı, olsun ağzımda iki balon, kulaklarımdan iyi kurdele mi var İçeride bir üçüncü sayfa haberi birlikte balon yutan iki kişiden bahsediyor biri birinin bir şeyiymiş güya birlikte balon mu yutmuşlar ne olacak iş mi bu şimdi mutlu bir anneler günü, mutlu noeller, mutlu çocuk bayramları, iyileştirici mecigler Biraz bekleyiverselermiş eğer onlara da bir su ısıtıcısı bir teflon tencere bahşedebilirmiş hayat Heyhat, kader
Fotopraf: Franco Garcia Çocukluğumdan beri tanıdığım bir yakınımın (uzaktan tanısam da çocukluğumdan beri tanıyor olduğum için yakınım demeliyim) ölüm haberini aldım. Onun hakkında biraz bir şeyler biliyordum. Evet yakınımdı. Büyükannem ağlıyordu. Sosyal medyada gördüğü fotoğrafını telefonuna kaydetmemi istedi. Fotoğrafa baktım. Güzel yürekli bir adamın acı dolu çehresini gördüm. Kimsenin inkar edemeyeceği bir netlikte, başkalarının istekleri ve zorbalıklarıyla yaşanmış, sonuna gelindiği farkedilen koca bir hayatın acısıydı bu; yüzünün her çizgisinde, gözlerinde bağıran. Çok üzüldüm. Ölmesine değil galiba, bu kadar ahın toplamıyla, o ağır hüzünlü gözleri taşıyan, lime lime yere eğilmiş göz kapaklarıyla gitmesine; bir tebessümün dahi göğe doğru kıvrım vermeye muktedir olamadığı keder çizgileriyle gitmek zorunda kalmasına üzüldüm. Sonra kapıyı kapatıp çıkmam gerekti. Sokağa çıktığımda koşarak, anlamsız bir neşeyle seke seke yokuşu iniyorken düşünmeden edemedim. Neydi bu şimdi? Bu s...
Yalnız olana acıma eğiliminde çoğu insan fakat gün boyu, art arda günler boyu hemcinsleriyle haşır neşir kişinin, evine döndüğünde kendi iradesiyle bir nebze yalnız kalamaması daha acınası değil midir? Kapısının çalmasını istemediği bir an olamaz mı bu kişinin? Başkasının yalnızlığını gidermek boynunun borcu gibi omuzlarına yüklenirken ve bunda diretmekte beis görülmezken, kalabalıklarla dolu kişinin biraz da olsa yalnız kalmak istemesi neden hoş görülmez? Bu isteğini açıkça dile getirdiğinde şaşılması buna, bir nankör ve kıymet bilmez olduğu söze dökülmese de burun kıvırılması bir eza olarak yeter yalnız kalamayan kişiye. Yalnızlığın ne zor olduğu göğüs gere gere dile getirilir de hiç yalnız kalamamanın güçlüğü görmezden gelinir. Yalnız kişinin aklına estiğinde insanlarla bir araya gelmek istemesi makul karşılanır, bu isteğin yerine getirilmesi adeta görev addedilirken, yalnız kalamayan kişinin kendine saklamak istediği o küçük mucize anların peşini kovalayarak insandan kaçması ah...
Yorumlar
Yorum Gönder