Yarasanın Bir Anı

-

Bir akşamdı. Usulca uzanıp birbirimize sarıldığımızda her şeyin tastamam olduğunu kavradığım bir an oldu. Önümde ve arkamda düşündüğüm, aklımı kurcalayan, bakışımı çelen, dikkatimi zapt eden başka hiçbir şey yok. Öyle geliyor ki şimdi ölebiliriz, tam sırası! Yeryüzündeki tüm emellerimize -bu da ne demekse- ulaşmış da artık tam olmuşuz gibi, olmuş ve hazırız gibi; içimizde hiç hasret kalmamış, ukdesiz. Birkaç kişilik düşünmeye geçiş yaptığımın farkındayım fakat böyle bir an kolay elde edilmiyor neden bölüşmeden kendime saklayayım? Diğer zamanların tekil ve sıkkın istilasına bakınca bu bir an fazlasıyla çoğulcu, bölüşülmeyi hak ediyor ve buna mecbur bırakıyor. Tam sırası dedim, hepimiz bir kalemde ölsek, çocuğu da yanımıza alarak. Yüzünün bir tarafını hareketlendirecek yarım bir gülüşle ‘çocuk katili misin sen?’ diyecek oldu. Sonra hızla dedim ki ‘ hayır mesela, sihirli bir değnek üçümüze de aynı anda dokunacak, hepsi bu. İşte bu kadar, yanımsıra değnekten çıkışını hayal ettiği bir ‘puff’ sesi çıkardı o da; bana eşlik etmezse ayıp olacak gibi mi düşündü, kim bilir. Bilemem, böyle bir yakınlıkla yetinebilirim ancak. Doğurmakla o çoktan unutulmuş geri sayım kapısını açmış olsam da çocuğumun katili değilim, yalnızca onu geride bırakamam. Ömrümce belki ilk kez duyumsadığım ’her şey yolunda  ve yerli yerinde’ hissiyle, ufak bir yerinden delinmiş tombul balonlar gibi usulca sakinleşip sönebilirim derken, onu ardımda, hem de burada; biteviye aç bir timsahın dudak ucunda bırakmaya gönlüm razı gelmiyor. Seni bilmem ama ben onunla birlikte ölmeliyim. Bunu kimseye söylemedim, memnun kıpırdaşan kirpiklerimin arasına üfürdüm bir tek. Neme lazım, şimdi tarifsiz bir huzura denk düşse de ölüm mutsuzlukta çağırılır çoğu kez, mutsuz kişilere mahsus kabul edilir hem biraz bencillik taşır kendinle birlikte diğerlerini de öldürmek. Çocuk hiç aklımdan çıkmıyor. Ona ne yaptık, neden burada bilmiyor. Geç kalmasak derdim, çok geç kalmasak, bir değnek çarçabuk yetişemedi. Puff. Bir andı, bitti. Yaşayacağız.

riding with death - jean michel basquiat 1988


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Annemin bacakları

-
Resim
Lavı sönmüş kibrit çöpleri gibi annemin bacakları bir anneler gününün en iştahlı yerinde laçka iki reklam arası önümde sallanıyor Kokuşmuş bir parçası gibi kenara atılmışsam da ona hergün hediye ona kendimi verdim Yüzüm buruşmuş bir gazete kağıdı, olsun ağzımda iki balon, kulaklarımdan iyi kurdele mi var İçeride bir üçüncü sayfa haberi birlikte balon yutan iki kişiden bahsediyor biri birinin bir şeyiymiş güya birlikte balon mu yutmuşlar ne olacak iş mi bu şimdi mutlu bir anneler günü, mutlu noeller,  mutlu çocuk bayramları, iyileştirici mecigler Biraz bekleyiverselermiş eğer onlara da bir su ısıtıcısı bir teflon tencere bahşedebilirmiş hayat Heyhat,  kader
Devamı

Bu Yaşta Hala Saklanarak Sigara İçiyorum

-
Resim
  “Adım Samia. 29,5 yaşındayım ve hala evlenmedim. Ve üzgünken başımı annem gibi duvarlara çarpmadım. Terasa çıkar ve denize bakarım. Annem terasa çıkmamı yasaklıyor. Komşular ne der sonra? Bu yüzden çamaşır yıkamayı seviyorum. Bu şekilde çamaşırları asıyorum. Komşular bir şey demiyor. Annem mutlu, ben de. Denizle ilgili düşler kuruyorum. Bazen midesi hala canlı balıklarla dolu olan dev bir martı görüyorum ve erkek kardeşimi… Teknelerde çalışan ve gözleri ufku tarayan pek çok diğer genci düşünüyorum. Terasımdan diğer teraslara bakıyorum ve iplere asılan çamaşırları görüyorum. Su geri geldi. Her su kesintisi sona erdiğinde o kadar mutlu oluruz ki! Ve o kadar çok su kesintisi oluyor ki… Sadece suyumuz eksik değil; kahvemiz, yağımız, şekerimiz, patatesimiz, sevgimiz eksik. Hepsinden de öte sevgi eksik.”   Bu Yaşta Hala Saklanarak Sigara İçiyorum ( À mon âge je me cache encore pour fumer ), Rayhana Obermeyer tarafından yönetilen 2016 Fransız-Yunan-Cezayir ortak yapımı bir drama...
Devamı

Köken aile ve başka şeyler (yalnızca iki kişiye)

-
Resim
  Ailelerimiz gerizekalılar olduğumuzu düşünüyor. Mutlaka bir alışverişte fazla para ödediğimizi, pazardaki meyvenin iyisini seçemediğimizi, bir tartışma esnasında haklıyken kısık sesliler olduğumuzu, yanlış eş seçimi yaptığımızı, yedek parçalardan anlamadığımızı, hep aldatılmaktan onların 'destek' leriyle falan kurtulduğumuzu. Kim bilir habersiz ne çok aldatıldığımızı, aptalca hala bunu farketmediğimizi. İyi yaşam için 'hakkımız' olanı, hayattan  söke söke koparıp alamayan korkaklar olduğumuzu düşünüyor.  Göz göre göre tarafımızdan aldatılıyorlar. Gündelikler ve çepeçevre bizi kuşatan sığlığın hemen yanı başında kendi halatlarımızla görünmez bir salıncak kurmuşuz. Bir başka göğe doğru tırmanıp, bir başka yere doğru geriye uzanan ayaklarımız çamura ve rüzgara değen bir esenlik içinde. Kimse bizi tanımıyor burada. Kendi gündelik hazlarımızın sıkıcı döngüsünde sonsuz kere can sıkıntısına düşüp sonsuz kere iyileşiyor, gülüyor ve bir takım çıkarımlarda bulunuyoruz. Kahveyi ...
Devamı